به گزارش قدس آنلاین، بخش مهمی از این موضوع به گستردگی مضامین قابل طرح در این قالب بازمی‌گردد که می‌تواند طیف‌های وسیع و متفاوتی از مخاطبان را هدف قرار دهد. عموم گفت‌وگوهای شکل گرفته در تاک شوها حول محور مسائلی شکل می‌گیرد که جنبه عمومی داشته و در عین حال وجه سرگرمی آن نیز پررنگ باشد. اتفاقی که در دو دهه اخیر شاهد نمونه‌های زیادی از آن در قاب تلویزیون بوده‌ایم. بخش دیگری از این قبیل برنامه‌ها شکل تخصصی پیدا کرده و گفت‌وگوها نیز در این اتمسفر شکل گرفته و پیش می‌رود. به این ترتیب، هر چه دایره مخاطبان آن‌ها تنگ‌تر شده، به مراتب محصول نهایی جذاب‌تری تولید می‌شود.

«سپنج» که این روزها در حال پخش از پلتفرم فیلیمو است، یکی از تازه‌ترین نمونه‌ها در این باب است که با دیگر تاک‌ شوها، تفاوت هایی دارد. یک برنامه گفت‌وگومحور  کلاسیک که نامی جذاب و متفاوت را بر خود نهاده که به عاریه و گذرا بودن دنیا کنایه می‌زند. سازندگان «سپنج» از همین جا تکلیف خود را با مخاطبان بالقوه خویش روشن کرده و یک راست سر اصل مطلب می‌روند. گفت‌وگوهایی هم که در هر قسمت شکل می‌گیرد، در حیطه گسترده فرهنگ قرار داشته و در عین حال به تناسب میهمان به سمت دین، فلسفه و اخلاق نیز می‌رود.

حیطه‌هایی سرشار از مضامین بکر و جذاب و نکات ظریف که مخاطب علاقمند به این حوزه را به سمت خود کشانده و تا دقیقه 50 هر قسمت با خود همراه می‌کند. در برنامه‌های گفت‌وگومحور، مجری نقشی کلیدی داشته و می‌تواند موفقیت یا شکست آن را یک تنه رقم بزند. علی درستکار که سابقه خوبی در اجرای برنامه‌هایی از این جنس در تلویزیون دارد، در «سپنج» روبروی میهمان خود نشسته و با توجه به تسلط خود بر مضامین مطروحه، گفت‌وگو را به شکل ظریفی هدایت می‌کند. درستکار در دو سه دقیقه نخست هر قسمت به خوبی موتور گفت‌وگو را روشن کرده و تعمدا با اندکی فاصله، میدان گفت‌وگو را تا حدود زیادی به میهمان خود واگذار می‌کند. اندک سوالاتی هم که مطرح می‌کند باعث می شود تا میهمان برای امتداد دادن به بحث تشویق شوند.

در هر قسمت از «سپنج»  با توجه به حوزه فعالیت میهمان برنامه، اتاق فکر  برنامه سناریویی را تدارک دیده و در اختیار درستکار به عنوان گرداننده قرار می‌دهد که بخش مهمی از موفقیت «سپنج» از آن نشات می‌گیرد.

در قسمت نخست، فاضل نظری به عنوان شاعری شناخته شده روبروی درستکار نشسته و گفت‌وگو نیز حول محور فرهنگ، زندگی و انسان شکل می‌گیرد. گفت‌وگویی جذاب که لحظات درخشانی داشته و نگاه شاعرانه نظری هم آن را غنی‌تر کرده است. در قسمت بعدی، سیدمهدی شجاعی حضور پیدا کرده که با توجه به جامع الاطراف بودن وی، گفت و گو کیفیت خوبی پیدا کرده است. وجه پژوهشگر شجاعی به تکه‌هایی از این گفت‌وگو  عمق ویژه‌ای بخشیده که کاملا با مفهوم «سپنج» همخوانی داشته و برای دوستداران عرصه فرهنگ و فلسفه قابلیت چندبار دیده شدن را دارد.

نکته‌ای که در تمامی قسمت‌های سپنج به چشم آمده و خود را به رخ می‌کشد، آرامش دلنشین حاکم بر آن است که در آن از چالش‌های متداول دوری شده است اما شاه بیت «سپنج»، گفت‌وگوی درستکار با علی نصیریان، بازیگر پیشکسوت سینما و تلویزیون است که می‌تواند مخاطبان عام‌تری هم داشته باشد. تاکید نصیریان روی اخلاق حرفه‌ای و جدی گرفتن کار، نقطه طلایی این گفت‌وگو است که می‌تواند برای علاقمندان بازیگری یک کلاس درس تمام عیار باشد. همچنین آواز خواندن علی نصیریان نیز دیگر نکته غافلگیرکننده آن به حساب می‌آید.

«سپنج» برخلاف اکثر تاک شوها دکور ساده و متفاوتی دارد که فضای اطراف آن کاملا تاریک بوده و مجری و میهمان در مرکز آن روی مبلی ساده نشسته‌اند. نقطه طلایی این بخش، حضور فرشی با قدمتی نزدیک به دویست سال است که سه تکه بوده و علی درستکار در هر قسمت اشاره‌ای ظریف به آن و تاریخچه‌اش می کند به عنوان نمادی از تاریخ، فرهنگ و هنر این مملکت که زینت بخش گفت‌وگوهایی از همین جنس شده است.

 «سپنج» به لحاظ کارگردانی فنی نیز سروشکل خوبی داشته و تعدد دوربین‌ها هم دست کارگردان را برای ریتم بخشیدن به آن و جلوگیری از نماهای تکراری باز گذشته است.

نویسنده: محمد جلیلوند